در اين پروزه تلاش كرده است با ترسيم نقشى درخور و صناعت فضايى با دستمايه اى هرچه آشناتر با كوچه باغ – چوب – تا حد امكان با اين ميراث مهربان و در آشتى باشد.
ايجاد همنشينى ميان سريناه آدمی واندک ميراث سبز به جا مانده از سالهاى گَذشته تهران، در شهر امروز شايد نیازمند تلاشى درخور باشد ؛ تلاشى که منجر به ظهور آن لحظه ی ناب و زرین میگردد: پنجره را که میگشایی، دمی از طراوتی را در جان ميريزى كه آنى پيش از میان سرانکشتان سبز كوچه باغ پیش رو فروچکیدە است؛ بدین گونه جانی دوباره میگیری و اندیشه را جلا میدھی.